Do destete ó parto

Destete

            Fase crítica

      Asegurar que o consumo estea arredor de 1,2-1,5 kg de “stárter”.

      obxectivo é realizalo ás oito semanas, cuns 80-90 kg de peso, e unha altura de 90cm á cruz.

      Destetar paulatinamente e retirar primeiro unha toma e despois a outra.

      Verificar que está comendo máis dun quilo de penso ao día.

      Baleirar e limpar diariamente os comedeiros.

            Desenvolvemento do rume.

      Incremento do tamaño e desenvolvemento das papilas.

      Cambio encimático.

      Instauración dunha flora bacteriana que será a encargada de desdobrar a fibra (celulosa) que contén a forraxe.

      A capacidade de absorción do rume depende de que haxa papilas de abondo e suficiente vascularización.

      Os Ácidos Graxos Volátiles (AGV) estimulan o desenvolvemento das papilas.

      Os AGV prodúcense coa fermentación ruminal, xunto co dióxido de carbono, que estimula o fluxo sanguíneo.

      A flora microbiana, aínda que xa aparece dende os primeiros días de vida, precisa desenvolverse correctamente, para iso necesita un medio acuoso.

      As xatas deben ter auga de boa calidade a libre disposición dende o terceiro día de vida.

      A restrición de auga limita o desenvolvemento ruminal.

Tras  o  destete

Grupos ou lotes:

      Organizalos por tamaños e pesos dos xatos.

      Evitar masificación.

      Axústar as racións ás necesidades de crecemento de cada lote.

      As ganancias de peso deberán ser estables durante cada unha das fases de crecemento para evitar crecementos rápidos que den lugar a sobre engraxamentos e crecementos lentos que atrasen a idade ó parto.

      obxectivo é acadar un animal duns 600 Kg, 140 cm de altura á cruz e próximo ao parto aos 24 meses de idade.

      A dispoñibilidade de espazo facilita un bo desenvolvemento corporal e diminúe o estrés entre os animais do lote.

      A cría en lotes tamén mellora o comportamento social, á vez que abarata os custos das instalacións.

Dende  o  destete  ata  os  7 meses

      Respectar unha superficie mínima por cada un.

      O criterio de agrupamento debe ser o tamaño para evitar a competencia dos animais con maior desenvolvemento sobre os máis pequenos, da mesma idade.

      Dispoñer de espazo de abondo nos comedeiros e bebedeiros e limparlos diariamente.

      Especial atención á ventilación e ós cambios de alimentación para evitar pneumonías, diarreas, etc.

      É unha das etapas máis delicadas na vida da xata.

      Tipos principais de aloxamento:

   Casetas colectivas prefabricadas.

   Cortes colectivas dentro dun edificio.

      Precisan unha cama quente e limpa e espazo suficiente para un correcto

crecemento.

      Que non haxa correntes de aire sobre elas.

      Vacinacións fronte a IBR e leptospirose

      A aparición da puberdade está máis relacionada co peso que coa idade.

      O ritmo de crecemento ata os 6-7 meses está relacionado coa idade ao

parto; canto menor é a Ganancia Media Diaria (GMD) nesta fase maior será a

idade ao parto. O óptimo é 820 g/día.

      Manter a xata nunha axeitada relación entre o contido magro e adiposo dos tecidos.

Xatas  de  8  a  13 meses

      É importante o control dos ritmos de crecemento para evitar engraxamentos, a través do seguimento da condición corporal.

      O aloxamento pódese facer en cortes con cama parcial e corredor de acceso ó presebe ou en cubículos.

      Os cubículos deben estar adaptados ó tamaño do animal.

      O manexo sanitario nesta época inclúe vacinacións fronte a BVD, IBR e

clostridiose.

Xovencas  en  cubrición

      Controlar os celos.

      As xovencas deben quedar preñadas arredor dos 15 meses, para acadar o

obxectivo do parto aos 24 meses.

      No momento da cubrición terán uns 340-360 kg de peso (55% do peso adulto) e alzadas superiores aos 124 cm.

      O seu aloxamento debe facerse en recintos con chan antiescorregante para evitar accidentes na actividade de monta do celo.

      Débense evitar os partos distócicos, dos que as crías de gran

tamaño son as principais responsables.

      É importante que as xovencas estean ben medradas, sen excesivo engraxamento, e que a eleción do touro que proporcione fácil parto.

Xovencas  preñadas  ata  o  preparto

      Durante a xestación:

      Controlar condición corporal.

      Vixiar o ubre.

      Coidar os pezuños.

      Adaptar as xovencas ás instalacións.

      Realizar os tratamentos precisos.

      As xovencas deben iniciar a xestación cunha condición corporal de 3 e rematala

con 3,5.

      Evitar que perda peso, xa que, se está demasiado gorda, é preferible que continúe así ata o parto antes que poñela a dieta nesta fase.

      Durante a xestación hai que controlar o ubre das xovencas para poder detectar

posibles ou alteracións, principalmente se os animais están no pasto.

      Tamén hai que realizar tratamentos preventivos dos pezuños.

      Adaptar as xovencas ó lugar no que van vivir unha vez paridas para evitar o estrés da adaptación.

      Unha opción de manexo válida nesta etapa é facer pastoreo.

      O manexo sanitario durante esta etapa pode incluír vacinacións fronte IBR,

leptospirose, BVD e clostridiose e desparasitacións fronte a nematodos

gastrointestinais e pulmonares, hipodermose e fasciolose.

Preparación  ó  parto

      Introducir as xovencas primeirizas/primíparas no lote de vacas secas supón un estrés grande para as xovencas pola competencia do alimento cun risco elevado de aparición de transtornos metabólicos.

      Se o lote está aloxado nunha estabulación con cubículos, convén que as xovencas

      xa veñan afeitas ó seu uso, que pode adoptarse ao longo do proceso de recría.

      Convén que non haxa unha alta densidade, isto favorecerá que poidan comer e descansar o suficiente.

      O aceso ó bebedeiro  debe estar garantido.

      No momento do parto é importante facer unha análise de IBR, BVD, neosporose e paratuberculose da xovenca de primeiro parto e deberán ser seronegativas.

      No preparto aconséllase vacinar fronte a diarreas neonatais.